Rozdział X

    Przyszedł długo wyczekiwany wieczór. Po długiej rozmowie w drzwiach z Chelsea ruszyłam pośpiesznie do domu. W domu nie było nikogo. Ciszę zagłuszało nie wyłączone radio, ale to teraz nie było ważne. Biegiem pobiegłam do swojego pokoju i zaczęłam przygotowania na spotkanie z Niall'em. Nie trwało to zbyt długo. Rozpuściłam tylko włosy i przejechałam tuszem po rzęsach. Poszłam do kuchni coś przekąsić. Byłam osobą 'wiecznie głodną'. Co przeszkadzało wielu moim zamiarom. Otworzyłam lodówkę. Świeciła pustkami. Moja twarz przybrała szczęśliwy wyraz, kiedy zobaczyłam pączka na ladzie. Dorwałam się do niego. Wzięłam go szybko do rąk i zaczęłam go kosztować. Ugryzłam go parę razy i z jedzenia słodkości wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Podskoczyłam. Odłożyłam pączka na ladę. Z podekscytowania zapomniałam, że puder został na mojej twarzy. Podeszłam do drzwi i nacisnęłam klamkę. Moim oczom ukazał się wysoki blondyn w brązowej kurtce, ręce trzymał w kieszeniach. Był onieśmielony, zestresowany. Odwrócił na mnie wzrok. Posłał mi czarujący uśmiech.
- Wejdź Niall. ~ Machnęłam w jego stronę ręką i uśmiechnęłam się do niego promiennie. Ściągnęłam w wieszaka czarny płaszcz i założyłam go na siebie. Założyłam także ciepłe buty i podeszłam blisko do Niall'a.
- Wyglądasz ide.. ~ Przerwał i zbliżył do moich ust dłoń. Wytarł opuszkiem palca puder śmiejąc się cicho. - ...alnie. ~ Dokończył i podniósł nieśmiało kącik swoich ust. Do policzków napłynęła mi krew. Horan złapał mnie za rękę rzucając mi rozkoszne spojrzenie. Wyszliśmy z domu. Zamknęłam drzwi kluczykami i podążylam za blondynem.
- Nie ma w domu Effy? ~ Zapytał blondyn i spojrzał na mnie kątem oka.
- Tak, nie ma. Czemu pytasz? ~ Zdziwiłam się. Spojrzałam na niego pewnie.
- Harry'ego też. ~ Mruknął. Zaczęłam zadawać sobie mnóstwo pytań. Skoro nie ma ich dwojgu, to pewnie są razem. Mój świetny nastrój zniknął szybciej niż myślałam. Niall spostrzegł moją reakcję na jego słowa.
- Elly, proszę cię nie martw się. ~ Przystanął i spojrzał w mojego oczy. - To nie jest tak jak myślisz. On nie jest typem chłopaka, który jest podrywaczem. Jest świetną osobą. Dba o każdą osobę jakby była dla niego najbliższą. Popełnia błędy, ale kto ich nie popełnia? Nikt nie jest idealny, ale jemu do tego blisko. Znam go już trzy lata i nie powiem o nim złego słowa. Nie martw się o siostrę, jeśli jest z nim to nic się nie stanie, mogę ci to obiecać. Wiem, przez to zachowanie krzywdzą ważne dla nich osoby, ale czemu mają udawać? Skoro mogli pokochać kogoś innego to znaczy, że to nie była do końca prawdziwa miłość. El, przemyślałem to sobie. Skoro przezwyciężyli to wszystko to znaczy, że darzą się wyjątkowym uczuciem, a jeśli będą razem to stworzą wspaniały związek. On będzie się o nią troszczył, a ona będzie odwzajemniała jego uczucie najlepiej jak umiała. To jest miłośc, o to warto walczyć. ~ Skończył podkreślając ostatnie zdanie, patrząc mi głęboko w oczy. Przeszły mnie przyjemne ciarki. Wszystkie zmarwienia zniknęły, a przyjemne uczucie pojawiło się w moim sercu. Miałam ochotę go przytulić i podziękować mu, że jest. Byłam nieśmiałą osobą, nie umiałam rozwinąć znajomości z dnia na dzień, a jeśli kogoś lubiłam bardziej to było to dla mnie nieosiągalne. Z tego co zauważyłam Irlandczyk też nie należał do osób pewnych siebie, ale potrafił zawrócić w głowie. Mimo tego uwielbiałam sposób w jaki się poznawaliśmy. Był taki delikatny i czuły. Myślę, że blondyn to naprawdę miły chłopak. Był kochany i słodki, byłam podekscytowana jego akcentem, jego zapach mnie pociągał. Stopniowo zaczynałam czuć, że chciałabym, żeby to była nie tylko przyjaźń.
Powoli chodziliśmy po parku, jego ręka trzymała ostrożnie moją. Rozmawialiśmy bez przerwy. Czasem się śmialiśmy, a czasem jednemu z nas poleciały łzy z oczu. Bardzo blisko go poznałam, zrozumiałam, że jest niesamowitą osobą. Niall odprowadził mnie pod drzwi. Staliśmy pod nimi bez słowa. Po chwili Horan zorientował się, że stoimi pod jemiołą. Wbił się w moje oczy.
- U nas w Irlandii, kiedy stoisz pod jemiołą pocałuek jest obowiązkiem. ~ Zaśmiał się lekko, przy czym na jego twarzy pojawił się uroczy uśmiech. Położył swoją dłoń na moim policzku i dotknął moje usta swoimi gorącymi wargami. Wyraźnie poczułam zapach jego perfum. Tym gestem sprawił, że poczułam 'motylki w brzuchu' i zrozumiałam, że jest moim nowym uzależnieniem.
    Weszłam do domu, na kanapie siedziała Effy wpatrzona w ekran. Jej nogi były skulone, często podśmiechiwała się pod nosem.
- Gdzie byłaś? ~ Rzuciłam pytanie w jej stronę, rozbierając niepotrzebne rzeczy. Byłam w świetnym humorze. Wiedziałam, że nikt nie może mi go zepsuć. Szczególnie jeden dzień przed wigilią. Usiadłam obok siostry. Posłałam jej uśmiech.
- Em.. byłam z Harry'm nad Tamizą. ~ Powiedziała unikając kontaktu wzrokowego.
- I jak było? ~ Uśmiech dalej nie schodził z mojej twarzy. Ef była zaskoczona. Myślała, że skrytykuję spotykanie się z Harry'm i powiem jej aby to przerwała. Nie miałam już zamiaru tak mówić, także na jej twarzy pojawił się piekny uśmiech.
- Elly, zrozum mnie... ~ Zaczęła rozwijać temat, lecz przerwałam jej.
- Rozumiem Effy, rozumiem. ~ Rozpromieniłam się do niej i przytuliłam ją z całej siły. Tego mi brakowało, brakowało mi tej starszej, optymistycznej siostry, której nie było ani widać, ani słychać przez ostatni tydzień. Jedyna osoba, której w pełni ufałam, mogłam powiedzieć jej wszystko. Zaczęłam opowiadać jej o dzisiejszym wieczorze wyznałam jej moje uczucia. Ona opisała mi wszystkie chwile spędzone z Harry'm. Niall miał rację, Styles był kochanym chłopakiem. Wszystko zaczęło się układać tak jak kiedyś. Czyżby magia świąt?  Na święta, w każdym domu panuje miła atmosfera. Jeśli tak, to dziękuje.
_________
Czytasz -> Komentujesz. 
25 komentarzy i będę pisać dalej! : )
Jeśli chcesz abym informowała cię o nowych rozdziałach napisz w komentarzu swój tt !